Mostrando postagens com marcador emossiom. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador emossiom. Mostrar todas as postagens

sexta-feira, 2 de maio de 2025

El Longo Viaio de Rosa Ricciardi: Speransa in Tera Brasiliana

 


El Longo Viaio de Rosa Ricciardi: Speransa in Tera Brasiliana


El zera l´ano de 1910, quando Rosa Ricciardi, na tosa de 22 ani de na pìcola vila de Monferrato, in Itàlia, decise de imbarcarse par el Brasil con so fradel Piero. La promèssa de tere fèrtili e un futuro pròspero gaveva portà via miliaia de famèie italiane, e Rosa credeva che el sacrifìssio de la lontanansa saria stà compensà da la possibilità de un rescomìnsio. El viaio el zera longo e massacrante, ma i problemi i zera da scominsiar solo.

Quando i ze sbarcà al porto de Santos, Rosa e Piero i ze stà mandà a lavorar su le piantaioni de cafè ´nte na colónia al´ interno del stato de Sao Paulo, visino a na sità che se ciamava Campinas. Le condisioni de vita le zera dure: alogi precari, zornade longhe soto el sol che brusava e na comunicassion difìssil con la famèia in Itàlia. La nostalgia la ze vegnuda sùito, e Rosa trovava conforto scrivendo le lètare ai so genitori, contando la so vita e i so sentimenti.

In na de le so lètare, Rosa gaveva scrito:

"Cari genitori, ecome che scrivo sto peseto de carta poareto par rispondar a la vostra tanto aspetà lètara. Le vostre parole le me ga consolà tanto el cuore. Saver che tuti valtri state bene – ti, caro pare, ti, cara mare, le me sorèe Mariuccia e Angelina, i me zii, i me nevodini e anca la pìcola Gostina – me riempie de gioia. Ma, oh, come me mancate! Se pode imaginà che ogni matina stemo là ad aspetar el retrato che gavé promesso de mandarme. Anca se el ze solo na imagene su carta, sarà come vadarve dopo sent’ani de lontanansa, benché ze pasà solo sedese mesi."

Anca se gaveva na granda nostalgia, Rosa no podeva far a meno de riconòsser le pìcole vitòrie conquistà in tera brasiliana. Ogni mese, lei e Pietro i ze rivà a meter via un poco de schei. I sognava el zorno in cui i podaria comprarse un peseto de tera par conto suo e scominsiar na vita nova, lontan da le piantaioni dei paroni.

In na sera de piova, Rosa gaveva scrito un’altra lètara piena de emossion:

"Cari genitori, incòi scrivo con el core che pianse, ma anca pien de speransa. Piero lu el ga trovà un lavor come marangon in sità, e stemo zà metendo via schei par comprar na pìcola proprietà. Le dificoltà qua ze tante, ma la fede e la voia de miliorar ne sostien. Ghe ze zorni che piango de nostalgia, ma penso a le valtre parole e ai valtri volti, che un zorno spero de védar ancora, anca se solo in sogno."

Do ani dopo, Rosa e Piero i ze rivà a realisar el so sogno. Lori i ga comprà na pìcola casa con tera vissino a Caxias do Sul, su la Serra Gaúcha, ndove i ga scominsià a piantar viti e a far vin. La comunità italiana in quele parti la zera unida, e Rosa presto la ga trovà amissi che i ze deventà come na seconda famèia. La gaveva organisà festi tradizionai e condiviso le so ricete italiane, tegnendo vive le memòrie de la so tera natale.

Ani dopo, Rosa ga mandà na lètara in Itàlia contando la so nova vita:

"Cari genitori, scrivo adesso con na gioia che no riesco gnanca a contenir. La nostra tera la ga prosperà, e el vin che femo el ze zà conossesto in tuta la zona. Le dificoltà del prinssìpio le ze stà tante, ma me sento che tuti i sacrifìssi i ze stà ben spesi. Qua, su sto peseto de tera nostra, trovo la pace e la speransa che tanto sercavo. Pietro lu el se ga sposà, e anca mi spero, un zorno, de far la mia pròpia fameia. Preghiamo par che un zorno noaltri podemo ritrovar tuti insieme, qua o in Itàlia, ma intanto ve porto sempre ´ntel cor."

Rosa Ricciardi la ze deventà un sìmbolo de resiliensa e coràio ´ntel so paese. La so stòria, come quela de tanti altri emigranti taliani, la ze un ricordo del poder de la speransa e del lavor par costruir na vita mèio. Anca se la nostalgia la zera sempre presente, Rosa la ze rivà a trovar in Brasil no solo na nova casa, ma anca na rason par ndar avanti e costruir un futuro pien de possibilità.