Mostrando postagens com marcador North Beach. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador North Beach. Mostrar todas as postagens

domingo, 12 de outubro de 2025

Sonhos no Pacífico


 

Sonhos no Pacífico
A história real de uma emigrante italiana em San Francisco

Lucia Bartoloni, filha de Antonio, nasceu em Alpe di Gorreto, uma pequena comuna encravada nos vales montanhosos da Ligúria, em 1888. Solteira, no início de 1914 então com 26 anos, quando a Europa já vivia os prenúncios da guerra, decidiu emigrar para a América. Acompanhavam-na o irmão Carlo, alguns anos mais velho, e a cunhada Teresa Bianchini.

Os três seguiram até Gênova, onde embarcaram no vapor Principessa Giovanna, que deixou o porto em 10 de abril de 1914. Na entrevista de embarque, Lucia declarou ter custeado sozinha sua passagem e possuir cinquenta dólares, pequena soma economizada com muito esforço. O destino informado era San Francisco, na Califórnia, onde pretendiam reunir-se a parentes já instalados no bairro de North Beach, tradicional reduto italiano da cidade.

No registro inicial, afirmou ser dona de casa, mas em Nova Iorque, no controle de Ellis Island, declarou-se criada de servir, acreditando que essa condição lhe facilitaria o acesso ao mercado de trabalho. A travessia foi marcada por privações: furtos entre passageiros, a sensação constante de desorientação diante do tamanho do navio e o temor de naufrágio nas noites de mar grosso.

No início de maio, após as inspeções médicas, Lucia e seus parentes foram admitidos em solo americano. Em San Francisco, começou com pequenos trabalhos a domicílio, costurando e fazendo consertos. Mais tarde, conseguiu emprego em uma fábrica de roupas e calçados. As condições eram duras: longas jornadas em ambientes abafados, poeira que se infiltrava nos pulmões, salários baixos e ausência de proteção contra doenças.

Foi nesse ambiente que sua saúde começou a se deteriorar. Diagnosticada com tuberculose, Lucia foi internada em hospital, mas logo notificada de que deveria ser repatriada, conforme exigiam as leis de imigração dos Estados Unidos.

De volta a Alpe di Gorreto, recebeu cuidados, mas a doença avançou rapidamente. Em 1922, aos 34 anos, Lucia faleceu, levando consigo os sonhos que a tinham conduzido ao outro lado do Atlântico.

Seu irmão Carlo e a cunhada Teresa permaneceram na Califórnia, mas abandonaram a cidade e se mudaram para o interior, onde adquiriram terras e fundaram um pequeno rancho. Ali fixaram raízes definitivas, sem nunca mais regressar à Itália.

A vida breve de Lucia Bartoloni reflete o destino de milhares de emigrantes italianos: coragem para deixar a terra natal, esperança diante do desconhecido, sacrifícios impostos pelo trabalho e uma luta contra o tempo e o destino que marcou gerações.

Nota do Autor

Esta narrativa é baseada em fatos verídicos, reconstruídos a partir de registros de emigração e memórias preservadas por descendentes. Para proteger a intimidade das famílias envolvidas e preservar as fontes originais, os nomes e sobrenomes foram alterados.

Trata-se de uma homenagem a todos os emigrantes italianos que, com coragem e sacrifício, cruzaram oceanos em busca de um futuro melhor, deixando como herança uma história de luta, esperança e resiliência.

Dr. Piazzetta



quinta-feira, 9 de outubro de 2025

Soni ´ntel Pacìfico

 


Soni ´ntel Pacìfico

La stòria vera de ´na emigrante taliana a San Francisco


Lucia Bartoloni, fiola de Antonio, la ze nassù a l’Alpe de Gorreto, ’na comuneta pìcola localisà tra i vali montagnosi de la Liguria, ´ntel 1888. Da zòvena, la ze restà soltera e a lo scomìnsio del 1914, quando lei gavea 26 ani e l’Europa la scominsiava za a sentir l’ombra de la guera, lei decise de ’ndar in Mèrica. Insieme con lei i zera el fradèo Carlo, un toco pì vecio, e la cugnà Teresa Bianchini.

I tre con il treno i ze ndà fin a Genova, ndove i se ga imbarcà sul vapor Principessa Giovanna, che el partì dal porto el 10 de aprile del 1914. Inte l’intervista prima del viaio, Lucia la dise de gaver pagà da sola el so bilieto e de portar con lei sinquanta dòlari, risparmià con tanta fadiga. El destino segnà el zera San Francisco, in California, dove lori i voléa ’ndar a trovar parenti za sistemà ´ntel quartier de North Beach, che zera come un paeseto talian drento la sità.

´Ntel primo registro lei la dise de èsser dona de casa, ma quando la ze rivà a Nova York, a l’Isola de Ellis, lei se dichiarò serventa, sperando che cusì la trovasse pì fàssile laorar. La traversia no ze stà sensa tribolassion: furti tra passegieri, la paura contìnua davanti al mostro del navio, e el timor che la note con el mar grosso el ghe portasse fondo tuto.

Ai primi de maio, dopo le visitassion medeghe, Lucia e i so i ze amessi in tera mericana. A San Francisco la tacò con lavoreti a casa: cusidura, ratopi. Pì tarde lei trovò posto in ´na fàbrica de vestì e scarpe. Ma zera vita dura: zornade lunghe, ària pesà, pòlvere che te se infilàva ´ntei polmoni, paga bassa e gnente protession contro le malatie.

Li la salute de Lucia scominsiò a complicar. I mèdiche i ghe ga dito che zera la tuberculose, la ze sta messa in ospedal, ma sùbito l´autorità del governo ghe dise che lei doveva tornar indrio, perché cusì volea la lege de l’emigrassion mericana.

Rivà ancora a l’Alpe de Gorreto, la la ze stà curà, ma la infermità la corse pì ràpido de la vita. ´Ntel 1922, a 34 ani, Lucia la ze morta, menando via con lei i soni che l’avea portà oltre l’Atlántico.

El fradèo Carlo e la cugnà Teresa i ga restà in Califòrnia, ma lori i ga lassà la sità e i se ga spostà in campagna, ndove i comprò tera e i ga fùndà un rancho. Là i piantò radisi par sempre, sensa mai pì rivar in Itàlia.

La vita curta de Lucia Bartoloni la ze l’imàgine de miàia de emigranti taliani: coraio de lassar la tera nativa, speransa davanti al scognossù, sacrifìssi dal laoro e ´na lota contìnua contro el tempo e contro el destin che ga segnà tante generassion.


Nota del Autor

Sta stòria la ze fata sora fati veri, tirà fora da registri de emigrazssion e da memòria conservà dai dissendenti. Par tegner riservà i fameiar e par proteser le fonti, i nomi e i cognomi i ze sta cambià.

La ze un omaio a tuti quei emigranti taliani che, con coraio e sacrifìssio, i ga traversà osseani in serca de un doman mèio, lassando come eredità ’na stòria de fadiga, speransa e resistensa.

Dr. Piazzetta