quinta-feira, 17 de outubro de 2024

L´Ultimo Giro de Maria

 



L´Ultimo Giro de Maria


La zera na note freda e silensiosa quando el tassista el gà ricevù na ciamada inaspetà. La sità la zera inmersada nela quiete, interota solo dal rumor de le poche machine ancora in giro. El se gà dirigio a l’indirisso indicà, un edifìssio semplice con na sola lusetina acesa su in tèra.

Quando el ze rivà, la so prima intenssion la zera de sonar el claxon e spetar. Però, qualcosa el ghe gà fato esitar. Chi l’avarìa mai ciamà un tassi a ‘sta ora podarìa aver bisogno de aiuto. Decìso, el ze saltà fora da la machina, el ze ndà a la porta e el gà sonà el campanèl. Un rumore leger, come de qualcosa che se strascinava, el ze vegnù fin sora le so oréie, seguito da na voce dèbole: — Sto rivando. Un momento, par piaser. La porta la se gà verza, rivelando na vècia dòna, bassa e gracile, vestìa con un vestìo a fiori. Lei se apogiava a un bastón e la portava na valiseta con l’altra man. El tassista el gà vardà drento a la casa e el gà notà che tuta la mobìlia la zera coverta da lenzioli, come se el posto el fusse stado preparà par un lungo perìodo de sbandono.

— Me podarìa aiutar con la valisa? — la ghe gà domandà, con na voce tremante ma educada. El tassista sùbito el gà ciapà la valisa e l’ha aiutà la vècia dòna montar in machina. La ghe gà dato l’indirisso e la ghe gà fato na richiesta un po’ strana: — Podemo pasar par el sentro de la sità? — Ma el percorso che la me disé l’è el pì longo — el ghe gà dito, tentando de èsser pràtico. — No importa — la ghe gà risposto con na fermessa sorpredente. — No gò prèssia. Vogio vardar la sità par l’ultima òlta. Sto ndando in na casa de riposo, parchè no gò pì faméia e el dotor el me gà dito che morirò suito.

El tassista, comosso da ‘sta stòria, discretamente el gà spento el tassìmetro. L’ha vardà indrio e el ghe gà chiesto: — Dove la vorìa andar? E cusì l’è partìo un viagio diverso da tuti i altri. El la gà portà a un edifìcio in centro sìtà, dove la gà lavorà come ascensorista in zoventù. Dopo, i ze ndai in un quartiere ndove la zera stà pena sposà, ricordando i momenti de felicità con so marìo. Pì avanti, la ghe gà indicà el club dove lori i gavea balà tante òlte insieme.

De tanto in tanto, la dòna la ghe chiedeva de ralentar o fermarse davanti a qualcossa. I so òci i vagava drento al buio, s-ciavando ricordi vèci, e la sospirava, persa nei so pensieri. Le ore le ze passà e, finalmente, lei la ghe gà dito: — Adesso son pronta. Andemo a la casa de riposo.

El tassista el se ze direto a na casa circondata dai àlberi. Nonostante l'ora tarda, i ze stàti acolti da do assistenti cortesi. La vècia dòna, adesso su una carega a rote, la gà saludà el tassista. — Quanto che te devi? — la ghe gà domandà. — Niente — el ghe gà risposto con un soriso. — Ze na cortesìa. — Te ghe bisogno de guadagnar, fiòl mio! — Ghe ze altri passagieri — el ghe gà risposto gentilmente.

Con i òci lùcidi, el ghe gà dado un abrasso. La ghe gà restituìo con un baseto su la guancia e parole de gratitudine: — Me gà fato un gran regalo. Che Dio te benediga.

Quela note, el tassista el decise de no laorar pì. El se gà fermà a rèfletar su la note che gavea a poco vissù. E se el ghe gavea solo sonà el claxon e ze ndà via? E se el ghe gavea rifiutà la corsa par l’ora tarda? E se el gavea finìo el turno de corsa par tornar casa?

El gà capìo la grandessa che ghe ze ´ntel èsser gentili e dedicarse a qualcun altro. Due giorni dopo, sentindo el bisogno de saver come stava la so passegiera, el ze tornà a la casa de riposo. I ghe gà dito, con un groppo in gola, che la zera morta la note prima.

El taxista, con el cuor pien de mestizia, el gà capìo la profondità de l’impato che un semplice gesto de bontà el pò aver ne la vita de qualcun. In quel breve incòntro, el gavea fato molto de pì che transportar una passegiera; el gavea regalà un ùltimo sguardo de felicità a na vita che la stava per finirse.

A volte pensemo che i grandi momenti i sia dovudi a grandi imprese. Invece, ghe ze robe picinìne che le rimporta tanto par na vita. L’importante ze star atenti, par no perderse ‘ste preziose oportunità de donar felicità a qualcun. Anca se ze solo un giro par la sìtà, na visita al cinema, una spassiada in giardin, na ciacolada a la tarde, rispondar a na telefonada in mezo al silénsio de la note. Pensighe! E stè atenti a le robe picine, ai gesti quasi insignificanti. Le robe picine, i gesti quasi insignificanti, i pò rapresentar, par qualcun, tuta la felicità.





Nenhum comentário: